کندریتها (به انگلیسی: Chondrite)، شهابسنگهای سنگی (غیر فلزی) هستند که به همان صورتی که از بدنهٔ اصلی (مادر) جدا شدهاند؛ بیآنکه در اثر عواملی مانند ذوب شدن، یا جداسازی تغییر پذیرفته باشند، وجود دارند.هنگام شکلگیریِ به این صورتِ آنها: انواع مختلف گردوغبار و ذرههایی که در منظومهٔ شمسی اولیه موجود بودهاند به هم پیوستند تا سیارکهای اولیه را بسازند. آنها متداولترین نوع شهابسنگ هستند که به زمین میرسند. تخمینها در بارهٔ نسبت سقوط کلی همهٔ شهابسنگها با اینگونه شهابسنگ بر زمین نشاندهدهٔ سهمی بین ۸۵٫۷٪[۳] و ۸۶٫۲٪ است. است. مطالعهٔ کندریتها کلیدهای ارزشمند و بسیار مهمی برای بررسی و درک مبدأ و سن سامانهٔ خورشیدی، سنتز ترکیبات ارگانیک، و منشأ زندگی یا حضور آب بر روی زمین را فراهم میکند. یکی از ویژگیهای کندریتها، وجود کندرولها در آنهاست؛ که دانههای گِرد کندرولیِ تشکیل شده در آنها از مواد معدنی دیگر متمایز است، و به طور معمول آنها از ۲۰ تا ۸۰ درصد حجم کندریت را تشکیل میدهند.به دلیل کمی محتوای آهن و نیکلِ کندریتها، آنها را میتوان از شهابسنگهای آهن تشخیص داد. دیگر شهابسنگهای غیر فلزی؛ اکندریتها (غیر کندریتها)، که کندرول ندارند، به تازگی شکل گرفتهاند. تاکنون بیش از ۲۷٬۰۰۰ کندریت در مجموعهها و کلکسیونهای جهان گردآوری شدهاند. بزرگترین تکسنگ پیداشده تا امروز؛ که ۱۷۷۰ کیلوگرم وزن داشت، بخشی از بارشِ شهابسنگی جیلین در سال ۱۹۷۶ بود. بارش کندریتها میتواند از تکسنگها تا بارش غیرعادی متشکل از هزاران سنگ باشد؛ همانگونه که در سال ۱۹۱۲ در هولبروک اتفاق افتاد. در آن بارش نزدیک به ۱۴٬۰۰۰ سنگ در شمال آریزونا فرو ریختند.
طبقهبندی کندریت
کندریتها براساس ویژگیهای کانیشناسی آنها، ترکیب کلی شیمیایی، و ترکیبات ایزوتوپهای اکسیژنی به در حدود ۱۵ گروه مجزا (طبقهبندی شهابسنگها) تقسیم شدهاند. گروههای مختلف کندریتی میتوانند در سیارکهای جداگانه، یا گروهی از سیارکهای مرتبط ایجاد شدهباشند. هر گروه کندریتی دارای ترکیبی متمایز از کندرولها؛ تنوع مقاومتی، ماتریکس (گردوغبار) و دیگر مواد و اندازهٔ مشخص ذره است. روشهای دیگر طبقهبندی کندریتها از جمله شامل: فرسایش و شوک میشود. کندریتها همچنین میتوانند براساس نوع سنگشناسی خود طبقهبندی شوند؛ که درجهٔ دگردیسی (متامورفسیدی) که آنها با دگرگون شدن گرمایی یا آبی (با حضور آب) تغییر یافتهباشند (بین ۱ تا ۷ درجه). کندرولهایی که در یک کندریت به آنها درجهٔ “۳” اختصاص داده شده، آنهایی هستند که از این نظر تغییری پیدا نکردهاند. رقم بزرگتر نشاندهندهٔ افزایش دگرگونی حرارتی تا حداکثر ۷؛ جایی که کندرولها دیگر تخریب شدهاند، است. اعداد کمتر از ۳ به کندرولهایی که خوشههای آن با حضور آب تغییر کردهاست، تا ۱؛ جایی که کندرولها توسط این تغییر حذف گردیدهاند، داده میشود.
مقطع میکروسکوپی یک نمونه کندریت LL3
مقطع میکروسکوپی یک نمونه کندریت H4
مقطع میکروسکوپی یک نمونه کندریت H6
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید