در امتداد صفحه کهکشان راه شیری هزاران ابر بزرگ گاز و غبار وجود دارد. به طور معمول 10-50 پارسک ( پارسک با نماد pc یکی از واحدهای سنجشِ مسافت در ستارهشناسی می باشد. یک پارسِک برابر با ۳۰٫۹ تریلیون کیلومتر (۱۹٫۲ تریلیون مایل) و معادلِ ۳٫۲۶ سال نوری است) عرض دارند. آنها معمولا ابرهای مولکولی تاریکی هستند که از هیدروژن و هلیوم ، مولکول های آلی و گرد و غبار ساخته شده اند .آنها همچنین سرد و تاریک و آنقدر متراکم هستند که نور به راحتی نمی تواند در آنها نفوذ کند.
ما این ابرهای میان ستاره ای را به عنوان شبح هایی در برابر نور ستارگان پس زمینه یا ستارگان غوطه ور در ابرهای هیدروژنی پراکنده می بینیم. ذرات گرد و غبار از عناصر سنگین مانند آهن و کربن همراه با مولکول های ساده مانند سیلیکون کاربید (مویزانایت) ، گرافیت و الماس تشکیل شده اند.
این گرد و غبار در میان دانه های سیلیکات پراکنده شده و میده می شوند. آنها برای اولین بار در شهاب سنگ های کندریت کربن اولیه یافت شده اند .این اجزای سنگین تر ، آلاینده هایی هستند که نه در ابر ، بلکه در ستارگان عظیم مجاور از طریق فرایندهای هسته ای در فضای داخلی آنها تولید می شوند و سپس توسط بادهای شدید ستاره ای در کهکشان راه شیری پراکنده می گردند.
ابرهای مولکولی اغلب به دلیل ناپایداری درون ابرها یا شاید به دلیل انفجارهای گسترده ابرنواخترهای نزدیک که باعث ایجاد امواج شوک عظیمی می شوند که قادر به فروپاشی و تجزیه آنها هستند ، تکه تکه می شوند.
با ریزش قطعات ، هسته هایی با تراکم بسیار بالاتر یعنی 104 مولکول در سانتی متر مکعب تشکیل می گردد. آنها به فروپاشی ادامه می دهند تا زمانی که یک پیش ستاره (یک ستاره بسیار جوان است که هنوز در حال جمع آوری جرم از ابر مولکولی مادر است) به سرعت در حال چرخش، یا پروتوخورشید ( ابر گازی که تحت ریزش گرانشی قرار گرفت و خورشید را شکل داد) تشکیل شود که توسط یک صفحه ضخیم از گاز و غبار در امتداد استوای پروتو خورشید احاطه شده که این دیسک برافزایش پیش سیاره ای است.
به زودی پس از تشکیل دیسک و شروع به خنک شدن، جمع شدن اولین کانی های نسوز (پایدار در دمای بالا) شروع می شود. همه اینها در طی 100000 سال از تاریخ منظومه شمسی ما رخ داده است . پرتوسان و دیسک همراه در حال توسعه درون یک هسته پیله مانند بوده و شبیه مهد کودک ستاره ای می باشد.
ستاره شناسان آماتور و حرفه ای با چنین سحابی هایی کاملاً آشنا هستند و سال ها از آنها در تلسکوپ های خود تصویربرداری کرده اند. یک منطقه شناخته شده، ابر ستاره ای سپر (اسکاتوم) است که از صورت فلکی سپر در تابستان کهکشان راه شیری می گذرد.
تلسکوپهای آماتور یک خوشه ستارهای باز را نشان میدهند که از ستارگان داغ نوع O و B تشکیل شده است که در سحابی پوشانده گردیده و در نمودارهای ستارهای با عنوان Messier 16 مشخص شدهاند .چندین سال قبل بخش مرکزی به نام سحابی عقاب توسط تلسکوپ فضایی هابل تصویربرداری شد و ستونهای بزرگی از ابرهای مولکولی تیره را نشان داد که در برابر مناطق پراکنده هیدروژن روشن قرار گرفتهاند (شکل 1-1).
دانه های غبار بین ستاره ای نور آبی ستارگان داغ تعبیه شده را پراکنده می کنند. در نوک این ستون ها تبخیر نوری در حال وقوع است که موقعیت منظومه های خورشیدی جدید در حال ظهور را آشکار می کند.
شکل 1-1- تصویری از تلسکوپ فضایی هابل ازقسمت بالای ستون هیدروژن مولکولی و غبار که گمان می رود زایش و پرورش ستارگان تازه تشکیل شده در M16، سحابی عقاب باشد. هر نقطه نوری برجسته کمی بزرگتر از منظومه شمسی ما است.
ذرات غبار بین سیاره ای
امروز، منظومه شمسی هنوز یک مکان غبارآلود است، اما غباری که زمانی قرص برافزایشی را در اطراف خورشید اولیه اشغال کرده بود، همان غباری نیست که امروز در سراسر منظومه شمسی داخلی مییابیم.
ما می دانیم که ذرات غبار بین سیاره ای (IDPs) یا ریزشهاب ها عمدتاً از دو منبع مرتبط با منظومه شمسی می آیند. این دو شامل دنباله دارها و سیارک ها می باشند. منبع سوم ذرات ریز به محیط بین ستاره ای کهکشان راه شیری مربوط می باشد. اینها ذرات بین ستاره ای هستند که به طور خلاصه به آنها اشاره شد که عمدتاً از کانی های مبتنی بر کربن تشکیل شده اند که منشأ آنها از بقایای ابرنواخترهای کهکشان است.
سرنوشتی که ذرات غبار بین سیاره ای در طول زندگی خود در منظومه شمسی متحمل می شوند به جرم و اندازه آنها بستگی دارد. ذرات غبار بین سیاره ای کوچکترین اعضای منظومه شمسی هستند. اندازه آنها از حدود یک میکرومتر تا چندین میکرومتر متغیر است.ذرات در این محدوده اندازه، قبل از اینکه فرصتی برای گرم شدن برای تولید شهاب های مرئی داشته باشند، در جو زمین کم می شوند. نسبت جرم به حجم آنها کوچک است به این معنی که آنها دارای سطح وسیعی نسبت به جرم خود هستند، که به آنها اجازه می دهد گرمای ورودی جو را به سرعت از دست بدهند. با توجه به سرعت ورودی سرعت فرار زمین 7/7 مایل بر ثانیه (7/11 کیلومتر بر ثانیه)، برای ورود بدون فرسایش، حد بحرانی اندازه برای چنین ذراتی حدود 52 میکرومتر قطر است.
این لکه های گرد و غبار در نهایت به عنوان ریز شهاب سنگ روی زمین فرود می آیند. اندازه ذرات کمتر از یک میکرومتر تحت فشار تابش خورشید و فشار باد خورشید است. این دو با هم یک نیروی شعاعی مداوم تولید می کنند که در نهایت ذرات را از منظومه شمسی خارج می کنند. فضاپیماهای اولیه مانند پایونیر 10 و 11 که به سمت بیرون از خورشید حرکت می کردند با این ذرات کوچک تا حدود AU 18 (یک AUیعنی فاصله زمین از خورشید) روبرو شدند.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید